Wariograf potwierdza fabrykowanie oskarżeń

Na początku tego roku opublikowałem artykuł o zorganizowanej przestępczości psychopatów w polskim wymiarze sprawiedliwości. Jakże bowiem określić inaczej ludzi, którzy sadystycznie pławią się w poczuciu władzy, tworzą sztuczne procesy sądowe i świadomie wspierają fałszywe oskarżenia? Jak to bywa u osobników o zwichniętej psychice, trudno u nich doszukiwać się logiki typowej dla zdrowego człowieka. Dlatego też będąc zdrowy, nie próbuję nawet ich zrozumieć. Niestety, nie można ich uniknąć, gdyż są oni bardzo aktywni w pędzie do władzy, potrafią się maskować i ciągle wchodzą mi w drogę.

O tym, że w polskich sądach sprawy są ustawiane na masową skalę, można było przypuszczać. Zaliczyłem sporą ilość procesów własnych i innych. Byłem świadkiem wrabiania przez prokuraturę, przyzwoitych i niewinnych ludzi w niepopełnione przestępstwa. Wrabianie to było robione w sposób bezczelny, przy fałszywych zeznaniach i fabrykowanych dowodach.

Moja historia polegała na tym, że podczas mojego wyjazdu za granicę za chlebem, żonie odbiło, zapisała się do sekty a usłużni doradcy i prawdopodobnie współwyznawcy, przekonali ją, że może sobie lekko żyć, rozkradając z pomocą wymiaru „sprawiedliwości” dorobek mojego życia. Celowi temu miała służyć fałszywa obdukcja – dowód rzekomego pobicia i arbitralnie wysokie alimenty, mające na celu sztuczne zadłużenie mnie i w efekcie przejęcie majątku za długi.

Wymiar rozpoczął nagonkę na mnie. Wytoczono mi sprawę przed Sądem w Pruszkowie. Strona skarżąca nawet nie musiała się przygotowywać do rozpraw. Rolę pełnomocnika oskarżycielek przyjęła sędzia Kryń-Kosieradzka. Z moich doświadczeń, jeśli prokuratura wniesie akt oskarżenia, jest to w świadomości sędziego równoznaczne z winą a proces jest jedynie grą pozorów. Na dzień dobry zostałem zatem skierowany na obserwację psychiatryczną, aby ocenić czy w momencie popełnienia „przestępstwa” byłem poczytalny. Zrobiono to zanim w ogóle zostało udowodnione, że czyn ów miał miejsce. Gdy sędzi nie udało się zrobić ze mnie wariata, próbowała innych metod. Wszelkie dociekliwe pytania mogące wykazać fałsz zeznań świadków, były ostentacyjnie uchylane a dowody fałszywych zeznań ignorowane.

Na rozprawie miała miejsce kuriozalna sytuacja. Złożyłem wniosek o badanie wariograficzne. Żeby je przeprowadzić, osoby podlegające badaniu muszą wyrazić na nie zgodę. Oskarżycielki i wspierający je biegły odmówiły, podczas gdy ja zgodziłem się na zasadzie wzajemności. W tej sytuacji mój wniosek upadł. Wydawało mi się jednak, że siła moich argumentów i odmowa oskarżycielek poddania się badaniu, przemówi do rozsądku tęgiej sędzinie. Nie po raz pierwszy jednak okazuje się, że zdrowy rozsądek jest pojęciem obcym urzędnikom polskiego wymiaru sprawiedliwości. Dostałem wyrok.

Kolejny wyrok dostałem od Sądu w Tarnowskich Górach. Tym razem za „pobicie” teściowej, tak jak bym nie miał nic lepszego do roboty niż bić starą kobietę o zdegenerowanej psychice, podobnej do jej wspólników z wymiaru. O owo pobicie zostałem oskarżony, gdy chciałem jej odebrać moje dzieci, do których ona rości sobie prawo. Matka mieszkała wtedy w Warszawie a dzieci zostawiła dziadkom. Zacietrzewiona teściowa chcąc odebrać mi córkę, musiała pokonać wysoki (1.60m)  płot. Od spiczastych sztachet zrobiła sobie kilka sińców, a spadając z płotu potłukła sobie nogi w kostkach. Twierdziła też, że chwyciłem ją i tłukłem plecami o samochód. Dziwnym trafem jednak obdukcja nie wykazała żadnych śladów na plecach a jedynie otarte kolana, siniaki klatki piersiowej i obrzęk stawów skokowych. Urazy te były zgodne z jej własnym opisem przewrócenia się w biegu i przechodzenia przez płot. Córek nie udało mi się zabrać, gdyż zostałem osaczony przez rozhisteryzowane sąsiadki gotowe zlinczować ojca, który odważył się upomnieć o własne dzieci.

Wobec ograniczoności oskarżycielek, nietrudno było wykazać przed sądem fałsz oskarżenia. Pokazałem też jednoznacznie, że świadkowie składają przed sądem fałszywe zeznania. Podobno za coś takiego grozi do 3 lat. Pytałem też świadków zeznających przeciwko mnie, czy wyraziliby zgodę na poddanie się badaniu z wykrywaczem kłamstw. Odmówili, podczas gdy ja oświadczyłem, że chętnie takiemu badaniu się poddam.

Świadkowie oczywiście nie ponieśli żadnych konsekwencji za fałszywe zeznania a ja dostałem wyrok. Pikanterii tej sprawie dodaje fakt, że prowadziła ją prezes Sadu w Tarnowskich Górach – sędzia Teresa Żyłka, osoba, która powinna mieć ponadprzeciętne doświadczenie sędziowskie. Stoi ona jednocześnie na czele sądu, który wynajdował sztuczne problemy formalne, aby uniemożliwić mi realizację moich praw do dzieci. Ten sam sąd odmówił interwencji wobec ostentacyjnego odmawiania przez żonę podporządkowania się postanowieniu Sądu Apelacyjnego o kontaktach.

Obie sprawy, w Pruszkowie i w Tarnowskich Górach, były dość oczywiste. Przeciętny wieśniak z poczuciem rozsądku, nie miałby trudności z prawidłowym werdyktem. Sędziowie zaś są specjalnie szkoleni w kierunku oceny prawdomówności świadków. Dlatego tak uważnie obserwują ich twarze. Charakterystyczna mimika, zbyt szybka lub zbyt powolna mowa, są symptomami kłamstwa. Trudno posądzać sędziego i to w dodatku prezesa, żeby nie potrafił sobie poradzić z tak prostą sprawą.

W tej sytuacji zleciłem prywatne badanie wariograficzne.

W całości potwierdziło ono moją wersję wydarzeń. Jak zwykle, żeby nie być gołosłownym, zamieszczam wyrok Sądu w Pruszkowie i dla porównania, wynik badania wariograficznego. Wyroku z Tarnowskich Gór do tej pory, mimo upływu prawie dwóch miesięcy, nie otrzymałem. Mój wniosek o przysłanie wyroku z pisemnym uzasadnieniem „zaginął”. Mimo, że mam potwierdzenie wysłania, sędzia Żyłka ciągle się zastanawia nad jego przyjęciem.

Owa nagonka na mnie pociągnęła już olbrzymie koszty. Był to koszt „dochodzenia” prokuratorskiego, zatrudnienia biegłych psychiatrów, kilkudziesięciu rozpraw i posiedzeń, z uwzględnieniem uposażenia sędziów i protokolantów oraz moje i świadków dojazdy. W sumie jest to kilkadziesiąt tysięcy złotych, nie licząc mojego straconego czasu i zarobków. Do tego dojedzie jeszcze apelacja. Oczywiście kosztami tym próbowano obciążyć mnie. I to wszystko dlatego, że próbowałem wychować swoje dzieci na przyzwoitych ludzi.

Fałszywe oskarżenia są rzeczą ohydną i od zarania dziejów stanowiły ciężkie przestępstwo. Wystarczy przeczytać dekalog. Tym bardziej odrażające jest, gdy przestępstwa tego dopuszczają się sędziowie – osoby, które powinny cieszyć się ogólnym zaufaniem.

W polskich sądach argumenty i prawda i prawo są nisko na liście priorytetów. W pewnych kategoriach spraw, takich jak rodzinne czy polityczne, procesy robione są pod z góry określony wyrok. Niejednokrotnie czynione jest to według zasady – dajcie mi człowieka a paragraf się znajdzie.  W sprawach rodzinnych winą jest zwykłe obarczany ojciec i mąż, niezależnie od okoliczności. W różnych miastach i różnych sądach, sędziowie działają podobnie, otwarcie w złej wierze. Może to świadczyć o jednym – świadomej polityce zastraszania ojców i rozbijania rodzin.

Świadczy to też o tym, że krajem tym rządzi sitwa będąca ponad prawem i z owego prawa sobie kpiąca. Jeśli ktoś miał jeszcze złudzenia co do funkcjonowania w Polsce państwa prawa, to ten artykuł powinien je całkowicie rozwiać.

Bogdan Goczyński

Sfabrykowany wyrok sądu w Pruszkowie

Opinia wariograficzna zaprzecza wyrokowi. str. 1

Opinia wariograficzna zaprzecza wyrokowi. str. 2